Mimo to należy do najbardziej znanych filmów tamtego okresu. „Rambo: Pierwsza krew” (1982 rok) – to kolejny popularny film akcji lat 80. Sylvester Stallone stworzył niezapomnianą postać komandosa, który walczy ze ścigającą go policją i Gwardią Narodową. „Rambo” stał się pierwowzorem dla późniejszych produkcji o W minionym tygodniu zaprosiliśmy was do kolejnego plebiscytu – tym razem, cofając się w czasie, powróciliśmy wspólnie do magicznych lat 80. Wybraliście ich największe, najbardziej ikoniczne nazwiska. Gwiazdy zarówno polskie, jak i zagraniczne, bez których dana dekada nie byłaby taka sama, nie zapadłaby w pamięć tak mocno. Zadanie niby proste, ale liczba osób związanych z Nasi południowi sąsiedzi mają niezawodny przepis na kino. Czeskie filmy cieszą się niesłabnącą popularnością niczym weekendy w Pradze, smażony ser i piwo Pilsner Urquell. Niby bliskie, podobne do naszych, a jednak niepowtarzalne. Czesi, jak mało który naród, potrafią bowiem śmiać się z własnych niedomagań i nadmiarów. Przed popadnięciem w masochizm ratuje ich wyjątkowa Spinal Tap, one of England's loudest bands, is chronicled by film director Marty DiBergi on what proves to be a fateful tour. Director: Rob Reiner | Stars: Rob Reiner, Michael McKean, Christopher Guest, Kimberly Stringer. Votes: 144,703 | Gross: $4.74M Aż do lat 80. nie było prawdziwego gatunku akcji, ale wszystko zmieniło się wraz z klasykami w postaci filmów, takich jak Kosmici, Być trudnym do wykorzenieniaoraz Indiana Jones. Filmy te zaowocowały nowym gatunkiem, w którym akcja była punktem skupienia, a nie niezbędną częścią historii. 2. Scream VI – kolejny powrót do kultowej marki, ale tym razem po zaledwie roku przerwy. Nie przeszkadza to jednak w ekscytującym oczekiwaniu, bo piąty Krzyk był świetnym filmem, a szósty ze względu na przeniesienie akcji do metropolii może okazać się równie świeży, co poprzednik. 3. kI1e3TY. Lata 90. są dla historii kina okresem wyjątkowym. Był to bowiem czas bujnego rozkwitu kina niezależnego, a także powstawania jeszcze bardziej – niż w poprzednich dziesięcioleciach – ekscytujących hitów komercyjnych. Sformułowanie „film kultowy” można by w tym okresie stosować właściwie do co dwudziestego kinematograficznego tworu. W latach 90. poznaliśmy przecież przeróżne sztuki walki, zobaczyliśmy, jak unikać kul, gdy te zmierzały ku nam w zwolnionym tempie, tonęliśmy wraz z ogromnym transatlantykiem, uciekaliśmy przed tyranozaurem, usłyszeliśmy najdziksze Tarantinowskie dialogi i kwestie, które następnie weszły do naszego języka codziennego, zagraliśmy w bowling z pewnym kolesiem, a nawet zanurkowaliśmy z ćpunem w najgorszym kiblu w Szkocji. Jakkolwiek to zabrzmi w kontekście powyższego, lata 90. w historii filmu są okresem wielkiej miłości. Miłości twórców kina i jego liczba głosów i ogromne zainteresowanie plebiscytem na Najlepsze filmy lat 90. dowodzi tylko, że wy także kochacie filmowe lata 90. Poniżej znajdziecie listę 50 zwycięskich tytułów. Czy są wśród nich wasi faworyci? Nie zapomnijcie podzielić się wrażeniami w Zagubiona autostradaLost Highway, 1997, reż. David LynchSposób poprowadzenia narracji zastosowany w tym obrazie jednoznacznie zachęca widza do podjęcia próby posegregowania i uporządkowania elementów układanki rozsypanych przez twórców w czasie trwania seansu. Zagubiona autostrada oraz późniejsze Mulholland Drive, czyli produkcje postrzegane przez wielu jako kwintesencja stylu Lyncha, są w istocie bardzo charakterystycznymi, ale odrębnymi elementami jego twórczości. To filmy-zagadki, które jak żadne inne obrazy reżysera całymi garściami czerpią z dokonań innych filmowców, bazując głównie na kliszach zaczerpniętych z amerykańskiego kina noir. [Filip Jalowski, fragment artykułu]49. Funny GamesFunny Games, 1997, reż. Michael HanekeFunny Games (1997) nie tracą napięcia od pierwszej do ostatniej minuty. Michael Haneke znakomicie nakreślił duet antagonistów, którzy nieprzerwanie intrygują widza swoim zachowaniem i wypowiadanymi kwestiami. To mocna w wymowie, momentami brutalna, opowieść, ale jednocześnie fascynująca oraz pociągająca ze względu na grę, jaką Paul i Pieter prowadzą nie tylko z zastraszaną rodziną, lecz samymi widzami. Oglądając znęcanie się czarnych charakterów nad małżeństwem i ich dzieckiem, odczuwamy bezradność. Nie potrafimy zareagować, rzucić koła ratunkowego, przyjmując pozycję biernych obserwatorów aktu przemocy. [Radosław Dąbrowski, fragment rankingu]48. Cienka czerwona liniaThe Thin Red Line, 1998, reż. Terrence MalickCienka czerwona linia nie jest filmem o wojnie. Nie do końca opowiada również o ludziach, którym przyszło zmagać się z wojennym okrucieństwem. Te niecodzienne, ekstremalne, wywracające świat do góry nogami chwile wykorzystuje Malick do tego, aby zadać pytanie dotyczące kondycji człowieka, jego roli w nieustannie toczącej się walce dobra i zła. Większość pytań pozostaje bez odpowiedzi, jasne nie jest nawet to, w którym miejscu należy dopatrywać się stron tego odwiecznego konfliktu. Malick nie liczy jednak na odpowiedzi. On po prostu pyta, medytuje, zastanawia się i z ufnością spogląda w niebo. [Filip Jalowski, fragment artykułu]47. Obcy 3Alien3, 1992, reż. David FincherObcy³ to w pewnym sensie powrót do korzeni, czyli do pierwszej części cyklu. Znów mamy tylko jednego Obcego, zamkniętego wraz z grupka przerażonych ludzi w klaustrofobicznych, ciemnych i ciasnych korytarzach podziemnego więzienia dla wyjątkowo niebezpiecznych zbrodniarzy. I także tym razem potwór urządza polowanie na praktycznie bezbronnych w starciu z nim ludzi. To tyle jednak, jeśli chodzi o podobieństwa do Obcego – ósmego pasażera Nostromo. Ten film jest inny. Jest wizualnie wysmakowany, piękny, ale jednocześnie zimny, odpychający i przerażający. Fincher rysuje przed oszołomionym widzem świat bez litości, pełen okrucieństwa, strachu i przygnębienia. [Dariusz Żak, fragment recenzji]46. Tańczący z wilkamiDances with Wolves, 1990, reż. Kevin CostnerTańczący z wilkami przeszedł do historii jako pierwszy western – od czasu Cimarron z 1931 – z Oscarem za najlepszy film (niezwykle popularny gatunek czekał zatem na to wyróżnienie prawie sześćdziesiąt lat). Nie bez znaczenia był także znaczący sukces frekwencyjny. Film Costnera to do dziś najbardziej dochodowy western w historii kinematografii, bo przy budżecie dwudziestu dwóch milionów dolarów przyniósł zyski z całego świata w wysokości czterystu dwudziestu czterech milionów dolarów. Powodów przemawiających za wyjątkowością Tańczącego z wilkami jest kilka i wynikają one zarówno ze sfery formalnej, jak i sfery przesłań. Zdjęcia autorstwa Deana Semlera, ukazujące bezkres stepów Dzikiego Zachodu, podkreślają wrażenie odosobnienia głównego bohatera. W zatraceniu się w tej atmosferze pomaga cudowna muzyka Johna Barry’ego – bardzo spokojna, acz nie bojąca się żywszych akcentów. [Jakub Piwoński, fragment artykułu]45. Powrót BatmanaBatman Returns, 1992, reż. Tim BurtonTim Burton po premierze Batmana nie miał większej ochoty wracać do tego świata. Zmienił zdanie, kiedy wytwórnia obiecała mu całkowitą swobodę twórczą. W ten sposób powstała najodważniejsza ekranizacja komiksu superbohaterskiego. Burton wziął postaci z komiksu i wrzucił je do swojego wykrzywionego świata. Powstał film nie tylko mroczny jak smoła, ale pełen czarnego humoru i wizualnego odjazdu charakterystycznego dla twórcy Soku z żuka. Powrót Batmana to jednak przede wszystkim depresyjnie smutna historia o samotności i odrzuceniu. Kiedy w finale Selina Kyle (znakomita Michelle Pfeiffer) z łzami w oczach wyznaje, że chętnie zamieszkałaby z Bruce’em w jego zamku, ale wie, że nie wytrzyma nawet sama ze sobą, każdorazowo pęka mi serce. [Filip Pęziński, fragment zestawienia]44. Ghost in the ShellKōkaku Kidōtai, 1995, reż. Mamoru OshiiIlekroć oglądałem Ghost In The Shell (czyli przynajmniej dziesięć razy), nie mogłem się nadziwić, jak precyzyjnie, szczegółowo i płynnie zrealizowano chociażby towarzyszącą napisom początkowym scenę tworzenia cyborga. Takim kunsztem wciąż dysponują tylko Japończycy, a dla kontrastu wystarczy dodać, że w tym samym roku na Zachodzie popularnymi animacjami były Pocahontas, Goofy na wakacjach czy Świat według Ludwiczka. Różnica bez wątpienia ma podłoże kulturowe, w Kraju Kwitnącej Wiśni od zawsze filmy animowane traktowano na równi z produkcjami aktorskimi. Nic więc dziwnego, że Mamoru Oshii pofatygował się nawet o wypożyczenie arsenału i testowanie go na niezamieszkałym terytorium, aby następnie z jak największym realizmem zaprezentować działanie broni oraz pocisków w swoim filmie. [Jarosław Kowal, fragment recenzji]43. Pretty WomanPretty Woman, 1990, reż. Garry MarshallHistoria stara jak świat: on ma więcej kasy niż lodu i marzy mu się saturday night beaver, ona jest prostytutką z uroczym uśmiechem i długimi nogami – nic ich nie łączy, ale zakochują się w sobie i oczywiście żyją długo i szczęśliwie – The Fuckin’ End. Poważnie, tyle jeżeli chodzi o fabułę i mówiąc szczerze za bardzo nie ma tutaj o czym mówić, bo całość jedzie jedynie na naprawdę dobrej chemii pomiędzy aktorami i ich ogromnym uroku osobistym. Pretty Woman w roku premiery miał raczej średnią prasę, dziś stał się jednak klasycznym romansidłem. [Radosław Buczkowski, fragment artykułu]42. Piąty elementThe Fifth Element, 1997, reż. Luc BessonFabuła „Piątego elementu” opiera się na starym jak kultura motywie wybrańca bogów, który jest zmuszony porzucić cztery ściany i zająć się ratowaniem Ziemi przed złem (i występkiem?). Ludzie od małego są przyuczani do wątków mesjanistycznych, okazuje się więc, że wszyscy jesteśmy dziećmi systemów wierzeniowych, których osią jest historia jednego z nas, nie do końca podobnego do reszty. Poczynając od wykrzyczanych w martyrologicznym szale „czterdzieści i cztery”, a kończąc na szeptankach o królu, który kiedyś wróci z mitycznej wyspy, można powiedzieć, że ludzkość zawsze ma w zanadrzu ostateczną instancję, która posługuje się łukiem i wbiega z krzykiem na ustach w ogień. Wybraniec jako wartość abstrakcyjna zostaje sprowadzony do konkretnej osoby o boskich cechach. Luc Besson także jest wierny wizji, zapraszając widza do wykreowanego świata swojego filmu. [Patrycja Bulska, fragment artykułu]41. TrainspottingTrainspotting, 1996, reż. Danny BoyleAleż ten film kopie. Zapomnieliśmy już, że kino może tak silnie uosabiać energię, ruch i bezpośredni atak na zmysły. Obraz trafił w ducha czasu. Razem z Pulp Fiction, Urodzonymi mordercami wskazywał, że filmy trzeba otrząsnąć z paradygmatu jednorodności gatunkowej i zachowawczych tematów, ujętych w równie zachowawczą formę. Co prawda mamy tu realizm rodem z kina Mike’a Leigh czy Kena Loacha, ale tak napompowany groteską, zawiesistym klimatem i ciętym humorem, że wydaje się to dziś nie do powtórzenia. To nie jest kino społecznie zaangażowanie, ale jest to kino na przekonującym tle społecznym. [Tomasz Bot, fragment recenzji] MIEJSCA 100 – 76 | 75 – 51 | 50 – 31 | 30- 21 | 20 – 11 | 10 – 1 | SUPLEMENT10. Dziecko Rosemary / Rosemary’s Baby (USA – Roman Polanski) 1968Studium przerażenia i samotności kobiety, która nigdy nie musiała być silna, a nagle znajduje się sama przeciw wszystkim i odkrywa, że ma w sobie pokłady mocy, o którą by się nie podejrzewała. Ostatecznie przeciwstawia się zniewoleniu i zadanemu jej gwałtowi, podejmuje świadomą decyzję i chociaż tak wiele jej zabrano, zepchnięto ją do absolutnej defensywy, ostatecznie jej rola jest niezwykle ważna, w zasadzie kluczowa. Zastraszona dziewczyna, zmęczona uciekaniem, dostaje do ręki całkowitą władzę. Pytanie, co ta władza zrobi z jej niewinnością i szczerością? W jakim kierunku ją zaprowadzi? [Karolina Chymkowska]Horror absolutny – z silnym psychologizmem, niejednoznacznością, nieustannym poczuciem zagrożenia.[Dawid K.]Najlepszy horror ever, znakomita atmosfera, kilka możliwości interpretacji. [Rafał Jankowski]Horror, jakich już się praktycznie nie kręci (chlubny wyjątek to “The Witch”). Nie straszy hektolitrami krwi czy wyskakującymi zewsząd potworami, robi to raczej dzięki okultystycznemu klimatowi i sugestywnej muzyce Komedy (“Lullaby”!). Do tego fantastycznie sprawdza się jako dramat psychologiczny. Absolutne opus magnum Polańskiego.[Mateusz Jasiński]Najlepszy horror lat 60. i bez cienia wątpliwości jeden z najlepszych filmów Romana Polańskiego. Obraz w pełni oddaje klimat powieści Iry Levina, dzięki doskonałej grze aktorskiej Mii Farrow oraz (nie)boskiej kołysance Krzysztofa Komedy. [Jakub Szczygieł]O jakie ładne te dzieci! Po filmie Romana Polańskiego wszyscy entuzjaści małych berbeci mogą drastycznie zmienić podejście do postrzegania małych ludków. Choć samego dziecka prawie nie widać, to jednak widz wie, że to nie jest dobry objaw, jakieś dziwne odgłosy, podejrzani sąsiedzi czy mroczne i realistyczne wizje głównej bohaterki. Co jest prawdą, a co nie? Po seansie doszło do ciekawego zdarzenia. Miałem dziwne sny, zacząłem krzyczeć i biegać po mieszkaniu. Dla mnie może i źle, ale dla Polańskiego to największy komplement. [Maks Pełczyński]9. Osiem i pół / 8 i 1/2 (ITA – Federico Fellini) 1963Afirmacja życia w całej jego istocie – z uwzględnieniem wszystkich mroków i wszystkich blasków. Jedyna w swoim rodzaju analiza dorastania, dojrzewania, mierzenia się z demonami dorosłymi i dziecięcymi, konfrontacja erotyzmu z wiarą, spełnienia z zahamowaniem, wstydu z odwagą. A końcowy korowód jest jedną z najpiękniejszych i najbardziej symbolicznych scen, jakie zna kino. [Karolina Chymkowska]Najlepszy film o procesie twórczym jaki powstał. Fellini, tworząc to niemal autobiograficzne dzieło, dał kinematografii coś, z czego do dziś czerpią liczni twórcy. Do tego boski Marcello i oniryczny klimat. Dla mnie opus magnum Felliniego. [Justyna Wilczek]Za pierwszym razem mi się nie podobał. Za drugim się zachwyciłem. Prosty pomysł, ale Felliniemu udało się z tego zrobić coś wielkiego. Marcello Mastroianni kręci się po ekranie, a my śledzimy z zapartym tchem, co zrobi i jakie ma wspomnienia. Świetny klimat. Szkoda tylko, że “Osiem i pół” zabrało Oscara “Nożowi w wodzie”. I to chyba jedyne “ale” do tego filmu.[Mateusz Wilk]8. Lawrence z Arabii / Lawrence of Arabia (USA/UK – David Lean) 1962Ścieżka dźwiękowa Maurice’a Jarre’a do tego filmu jest jedną z najlepszych w historii kina. Razem z doskonałą kreacją Petera O’Toole’a, wybitną reżyserią Davida Leana i pięknymi zdjęciami autorstwa Freddiego Younga tworzy arcydzieło najwyższej klasy.[Jakub Szczygieł]Jeden z najbardziej epickich i majestatycznych filmów wszech czasów, a przy tym intymny portret człowieka-zagadki, zarazem posągowego i boleśnie ludzkiego. Godna greckiej tragedii opowieść o dumie prowadzącej na szczyt i poprzedzającej upadek. A poza tym niewiele jest równie pięknych filmów, zarówno w warstwie wizualnej, jak i dźwiękowej.[Jacek Stopa]W kontekście takich filmów wystarczy napisać po prostu “magia kina”. Prawie czterogodzinna epicka przygoda, pełna inscenizacyjnego rozmachu – to robi wrażenie nawet dzisiaj. Eskapizm w czystej postaci. [Paweł Klimczak]7. Rękopis znaleziony w Saragossie (POL – Wojciech Jerzy Has) 1964Cóż, lata 60. to złoty okres polskiego kina. Przygody kapitana Gwardii Walońskiej w Hiszpanii pod Częstochową to film absolutnie wyjątkowy w naszej kinematografii. Zrobienie filmu, i to jakiego filmu z kompletnie wydawałoby się niefilmowej książki. Tak, tak… Arcydzieło i tak dalej. [Dr. Strangelove]Kultowe arcydzieło Hasa, który zawojował świat pełną wyrafinowania “opowieścią w opowieści”. [Jan Cieślak]Hasowi jakimś cudem udało się przenieść na ekran przebogatą i misterną powieść Potockiego. Efekt końcowy jest piękny, zabawny, upiorny i pod każdym względem fascynujący. Warto wybrać się w podróż przez góry Sierra Morena w towarzystwie oficera gwardii wallońskiej (choć to banda heretyków, jak powiada fra Geronimo de la Trinidad). [Jacek Stopa]Ostatnio, przy kolejnej powtórce, zwróciłem uwagę na kolejny element. Piękno polskich aktorek grających w tym filmie. Pomyślałem, że gdyby miały możliwość pojawienia się w kinie hollywodzkim, byłyby teraz gwiazdami światowego formatu.[Dominik Banach]Najlepsze dzieło Hasa. Fantastyczna historia, pięknie pokazana i zagrana. Kino na światowym poziomie. [Jakub Jarosz]6. Doktor Strangelove, lub jak przestałem się martwić i pokochałem bombę / Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (UK/USA – Stanley Kubrick) 1964Błyskotliwa i przewrotna satyra na odwieczne wady ludzkości, która wskutek własnej głupoty jest w stanie doprowadzić do końca świata…[Jan Cieślak]Film skrojony na miarę dusznego okresu Zimnej Wojny, ukoronowany atomowym oczyszczeniem z pamiętną piosenką Very Lynn. Ponadto “Doktor Strangelove” posiada jeden z najlepszych trailerów w historii.[Marek Wróblewski]“Gentlemen, you can’t fight in here! This is the War Room.” “Mein Führer! I can walk! ” Scena, kiedy rosyjski ambasador opowiada o Machinie Zagłady, wszyscy dookoła słuchają ze zgrozą i tylko General “”Buck”” Turgidson szepcze do sąsiada – Kurczę, przydałaby się nam taka Machina, jest po prostu bezcenna. Może to i kontrowersyjna opinia, ale to najlepszy film Kubricka. A dlaczego Peter Sellers za swoje trzy role nie dostał trzech Oskarów, pozostanie dla mnie nierozwikłaną tajemnicą i plamą na honorze Akademii. [Dr Strangelove]Świetna satyra na zimną wojnę, która dobitnie udowadnia, że Kubrick potrafił sprawdzić się w każdym gatunku. Dodatkowo mamy tu Petera Sellersa w trzech rolach, który szczególnie jako tytułowa postać daje prawdziwy koncert. Również przestałem się martwić. [Mateusz Jasiński]5. Absolwent / The Graduate (USA – Mike Nichols) 1967Film o tym dziwnym momencie naszego życia, gdy skończymy szkołę i nagle zastanawiamy się “Czego my do cholery jasnej właściwie chcemy od życia?”. Ikoniczna pani Robinson, genialny Dustin Hoffman, a w tle wspaniałe utwory Simon & Garfunkel. To wszystko tworzy jeden z najlepszych filmów o rozterkach młodego człowieka.[Kamil Małek]Film ponadczasowy (pomimo twardego osadzenia go w latach 60.). Coming of age z najwyższej półki. [Jarosław Pikalski]Gorąca Kalifornia, parne lato i młody człowiek, który nie co robić w życiu. Do tego jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych w historii i seksowna i rozerotyzowana Anne Bancroft jako pani Robinson. To się ogląda! [Justyna Wilczek]Dla mnie ten film stanowi pewną granicę i przełom. Kiedy oglądam o siedem lat wcześniejszą “Garsonierę” Wildera czuję, że to bajka, że to lekko skostniałe Hollywood pełne urokliwej sztywności. To opowieść biegnąca równolegle względem rzeczywistości, pokazująca jej wyidealizowaną wizję i tocząca się jakby poza czasem. “Absolwent” jest już czymś całkiem innym. To nadal sympatyczna historia, ale bardziej autentyczna, bliżej życia i spontaniczności – to samo można też powiedzieć o świetnej roli Hoffmana. Pozytywne, dowcipne kino, ale próbujące opowiedzieć o świecie, o konkretnym wycinku z rzeczywistości i o realnych problemach. Tak, jakby czas w końcu wdarł się do świata baśni.[Paweł Klimczak]Obejrzałem, bo nie do końca zrozumiałem jedną ze scen pierwszego “American Pie”. Trudno mi właściwie powiedzieć, dlaczego to tak dobry film. Ale podobał mi się. W tym filmie narodził się naprawdę dobry aktor – Dustin Hoffman. Plus – świetny soundtrack. [Mateusz Wilk]Wstrząsający. Wiecznie aktualna legenda. Film, w którym na wszystko jest czas. Anne Bancroft wartością dodaną. Niezwykle świadomy debiut Dustina Hoffmana. Po mistrzowsku oddał zagubienie i zwątpienie. Film dla wszystkich. [Krzysztod Korek]Rewelacyjny Dustin Hoffman w roli zagubionego młodzieńca, wchodzącego w okres dojrzałości za sprawą starszej od siebie kobiety. Piękny, prawdziwy. Rewelacyjna ścieżka od Simon & Garfunkel.[Jakub Jarosz]4. Psychoza / Psycho (USA – Alfred Hitchcock) 1960Mistrz Hitchcock w najlepszym wydaniu, mroczny dreszczowiec, który stał się inspiracją dla całej rzeszy twórców. Ileż razy “cytowano” słynną scenę prysznicową? I ten diaboliczny uśmiech Anthony’ego Perkinsa w ostatniej scenie. Do dziś wywołuje dreszcze. [Justyna Wilczek]Fantastyczna i bardzo odważna jak na swoje czasy wiwisekcja umysłu zabójcy, sportretowana z drobiazgową psychologiczną dokładnością. Do dzisiaj budzi grozę jako odzwierciedlenie demonów dręczących człowieka do tego stopnia, że wypalają jego wolną wolę i indywidualizm. Gdzie leży granica, poza którą pochłonie nas zło i nie będziemy w stanie się przeciwstawić własnemu cieniowi? [Karolina Chymkowska]Bo Hitchcock to najlepszy reżyser lat 50. i 60. A czołówka stworzona przez Saula Bassa pozostała najlepszą do dnia dzisiejszego. Można mówić, że końcówka niepotrzebna. Jednak w tamtych czasach nie było internetu, wiec jakoś trzeba było wyjaśnić o co chodzi.[Jeremiasz Lelonek]Punkt odniesienia i wzór dla wszystkich, którzy pałają chęcią kręcenia dobrego dreszczowca. Prosta historia, która potrafi zmrozić krew w żyłach jedną sceną czy ujęciem na twarz Normana Batesa. Czułem jakiś dziwny niepokój przez cały film, a gdy nadeszła scena z prysznicem, uderzyło mnie to, jak prostymi środkami można wzbudzić strach i przerażenie. Hitchcock nie był byle chłystkiem z fabryki snów.[Maks Pełczyński]Mistrz suspensu w sztandarowej produkcji trzymającej nieustannie w napięciu w finale, który przeszedł do historii za sprawą zwrotów akcji. I jak dla mnie to nie sławna scena pod prysznicem, lecz z ta Martinem Balsamem na schodach wywołuje ciary.[Kamil Małek]To jedna z najlepszych gier z widzem, której nie przekroczył nikt do czasu Haneke. [Adam Marcisz]Chyba najbardziej lubię te momenty po kradzieży pieniędzy przez główną bohaterkę. Janet Leigh wpada w obsesję, wiedziona wyrzutami sumienia i ma wrażenie, że już każdy przejrzał jej czyn, a przestępstwo wypisane ma na twarzy. Napięcie wzrasta. Nawet dziś ciężko o taką scenę, a jakie wrażenie musiała robić w latach 60.! A takich momentów jest tu wiele. [Paweł Klimczak]Hipnotyczny Anthony Perkins, niespodziewana śmierć głównej bohaterki już w połowie filmu, wiele legendarnych scen i genialna reżyseria Alfreda Hitchcocka, który od początku do końca panuje nad emocjami widowni. Jeden z najlepszych i najbardziej znanych filmów lat 60. [Kamil Małek]Film przełomowy z wielu powodów. Jeżeli już o samym jego kręceniu nakręcili film – to wiedz, że coś się dzieje. Moim zdaniem – a widziałem niedawno – nic się nie zestarzał. Alfred Hitchcock się spisał. [Mateusz Wilk]Coś naprawdę niezwykłego w temacie obsesji i zaburzeń psychicznych. Wielkie dzieło Hitchcocka. Można się rozpływać. Niesamowity Perkins, dziwaczny i powściągliwy. Hitchcock po raz kolejny stworzył klimat podejrzenia i intryguje jak zawsze. Manipulacja doskonała, nie mogłem oderwać oczu. Szacunek dla Mistrza.[Krzysztof Korek]3. Dobry, zły, brzydki / The Good, the Bad, and the Ugly (ITA – Sergio Leone) 1966Arcydzieło gatunku. Perfekcyjnie wyreżyserowany. Każdy kadr jest przemyślany, scenariusz dopracowany w najmniejszych szczegółach, a kreacje aktorskie przeszły już do historii kina. To jeden z tych filmów, który zyskał nieśmiertelną sławę i będzie oglądany przez kolejne pokolenia.[Krzysztof Pietrzyk]Kapitalny, epicki western przygodowy z dużą dawką humoru, nieśmiertelnym Clintem Eastwoodem i muzyką Morricone, która definiuje Dziki Zachód. Końcowa scena potyczki między trzema kowbojami to arcydzieło budowania napięcia.[Kamil Małek]Sergio Leone, western, Clint Eastwood, muzyka Ennio Morricone W tym momencie równie dobrze można zakończyć, gdyż każdy, kto choć trochę interesuje się kinem wie, jak skończy się to połączenie. [Maks Pełczyński]Bardzo trudno było wybrać ten najlepszy, równie dobrze mógłby być nim inny film w moim rankingu. Kwintesencja westernu, znakomita rola Eastwooda, klimatyczny dźwięk, film, który nigdy się nie starzeje i można oglądać go bez przerwy. [Piotr Plewa]Najlepsza część z najlepszej trylogii świata. Trylogii dolara. Kapitalna muzyka Ennio Morricone, a na dokładkę Eastwood, Lee Van Cleef i Eli Wallach. Stężenie epickości, kiedy ta trójka pojawia się w finale, starczyłoby na kilka filmów. [Szymon Pajdak]Zakończenie trylogii dolarowej to film prawie tak dobry jak jego poprzednik. Trójka głównych bohaterów została napisana i zagrana fenomenalnie. Końcowy pojedynek to klasyk kina, przypominany jako intro na koncertach Metalliki.[Dominik Banach]Jeśli w trójkącie na cmentarzu ustawimy Clinta Eastwooda, Lee Van Cleefa, Eli Wallacha – to nie trzeba niczego więcej. A jeśli komuś to mimo wszystko nie wystarcza, to trzeba się udać do lekarza od głowy. Przy okazji mamy rozstrzygnięcie odwiecznego dylematu. Który styl gry Clinta jest lepszy – w kapeluszu czy bez? W kapeluszu. A jeśli do kapelusza dodamy jeszcze cygaro, to klękajcie narody. Amen.[Dr Strangelove]Nigdy nie przepadałem za pełnymi patosu i mitologizującego uroku opowieściami o walce dobra ze złem. Wszystkie westerny wydawały mi się podobne a bohaterowie sztampowi. Było w tym jakieś kłamstwo i spore pokłady nudy. Sergio Leone pokazał mi, że o Dzikim Zachodzie można opowiadać inaczej. Ciekawiej. Miejsce wygadanego szeryfa może zająć szorstki milczący nieznajomy (rewelacyjny Eastwood!), o którym wiadomo tylko tyle, że dobro czyni jakby od niechcenia, przy okazji – dobre uczynki mu się zdarzają. A jego historia nie musi polegać na heroicznej walce z łotrami i złem. Może on chce po prostu dobrze zarobić i żeby wszyscy dali mu spokój? Cała trylogia Leone to kawał świetnego kina, ale na liście umieszczam ostatnią część, bo wydaje się, że wszystkie elementy właśnie tutaj osiągają szczytową jakość, wypracowywaną w poprzednich filmach. Aktorzy wcielający się w tytułowych bohaterów dają czadu, Morricone tworzy muzykę, która przejdzie do historii i podoba mi się zmiana skali i bardziej epicka atmosfera z wojną w tle.[Paweł Klimczak]Clint Eastwood, Lee Van Cleef i Eli Wallach wykreowali niesamowite i nieprzewidywalne trio bohaterów, którzy próbują się nawzajem przechytrzyć, aby zarobić mnóstwo forsy. Mistrzowska jest realizacja niektórych scen, świetny jest klimat, przy budowaniu którego miał duży udział kompozytor Ennio Morricone. [Mariusz Czernic]2. Dawno temu na Dzikim Zachodzie / Once Upon a Time in the West (ITA – Sergio Leone) 1969Wykorzystując klasyczne motywy westernu włoski reżyser stworzył sugestywną i nastrojową wizję Dzikiego Zachodu, obfitującą w przepiękne, zrealizowane z artyzmem ujęcia. Świetne aktorstwo, reżyseria i scenariusz, w tym ironiczne dialogi („Nie ufam człowiekowi, który nosi i pas i szelki – który nie ufa własnym spodniom”). Henry Fonda jest znakomity w roli bezwzględnego przestępcy. Ale trudno też zapomnieć kreacje Charlesa Bronsona, Claudii Cardinale i Jasona Robardsa. W pamięć zapada muzyka Ennia Morricone, który skomponował trzy znakomite tematy muzyczne dla trójki pozytywnych bohaterów (utwory „Jill’s America”, „Man with the Harmonica”, „Farewell to Cheyenne”). [Mariusz Czernic]Człowiek z Harmonijką przybył znikąd. Pojawia się bez zapowiedzi i gra swoje requiem. Biada tym, którzy je usłyszą. Za tym człowiekiem postępują śmierć, zemsta, nieszczęście i destrukcja. Nie ma imienia, a właściwie – ma ich wiele. Nie ma wieku ani przeszłości. Przemawia głosem tych, którzy już nie mogą opowiedzieć się za sobą. Ma natomiast zadanie do wypełnienia – i wypełni je, kiedy przyjdzie odpowiednia chwila. Wtedy, być może, poznamy jego prawdziwą twarz. Sergio Leone kreśli tutaj, jak w każdym swoim filmie, portrety ludzi nieszczęśliwych, życiowo okaleczonych, dodając przy tym gorzką refleksję, jak niewielki wpływ mamy na kształtowanie swoich losów. Cierpienie nie jest przewiną, jest wpisane w przeznaczenie niezależnie od tego, jak obsesją reżysera jest płynność i ulotność ludzkich losów. Indywidualność pragnień, osobiste dążenie do szczęścia są wtórne wobec konieczności przetrwania. [Karolina Chymkowska]Co można powiedzieć o najwspanialszym westernie w historii kina? Nie wiem, w sumie nie wiem. Ten film jest tak totalnie idealny, że aż nierealny. Nie ma tu jednej zbędnej sceny, linijki dialogu, ujęcia, postaci. Aktorsko to po prostu kosmos. Claudia Cardinale nigdy nie była piękniejsza, Charles Bronson bardziej enigmatyczny, a spojrzenie błękitnych oczu Henry`ego Fondy nigdy nie było bardziej błękitne i bardziej złowrogie. W skali 1-10 bardzo mocne 12.[Dr Strangelove]Western-legenda, który przebił właściwie wszystko, co w gatunku stworzyli jego “ojcowie” – Amerykanie. Fantastyczna muzyka, zdjęcia, kreacje aktorskie, rewelacyjne sekwencje (choćby prolog), które mógł nakręcić tylko Leone. A przy tym nieco melancholijne spojrzenie na Dziki Zachód.[Łukasz Koperski]Najlepsze, co western ma do zaoferowania. Kino zemsty w rytm harmonijkowej melodii. Poezja kadru i dźwięku. Leone nigdy nie był w lepszej formie.[Bartosz Panek]Mój pierwszy spaghetti western – oglądany przypadkiem na (chyba) TVN. w wyjątkowo “skandalicznych” warunkach – telewizorek z 12-15 cali, ze szwankującym głośniczkiem i ciągłe przerwy na reklamę. A mimo to… zakochałem się po uszy! W pięknej muzyce, w motywie z harmonijką, w tych bohaterach o smutnym wzroku, w genialnym prologu, fabule i klimacie. Długo musiałbym wymieniać. Powtarzałem go później jeszcze kilka razy – za każdym razem był jeszcze lepszy i za każdym razem czułem się trochę jak ten dzieciak z pierwszego seansu, który odkrywa zupełnie nowy świat. Dla mnie fenomen, najlepszy film wielkiego Sergio Leone i rzecz, która zachęciła mnie do westernu.[Maciej Drzał]Niesamowity film, niezwykle majestatyczny, pełen barwnych pejzaży i postaci. Ścieżka dźwiękowa wnosi tę produkcję na poziom arcydzieła.[Dominik Banach]Jak Leone to robi, ja się pytam?! Nie dość, że nakręcił westernową trylogię, która zawiesiła dla innych poprzeczkę gdzieś w stratosferze, to jeszcze nakręcił coś lepszego. Ta muzyka, postaci, klimat. A SEKWENCJA otwarcia to już osobny film. Gdzie jest granica możliwości? [Maks Pełczyński]Ten film jest zwyczajnie piękny. Kiedy Sergio Leone tworzy najładniejszy wizualnie western w swojej karierze, a Ennio Morricone być może swoją najlepszą ścieżkę dźwiękową z kultowym “Człowiekiem z harmonijką”… niemal każda scena staje się magią kina. Idealny przykład powiedzenia “nie liczy się historia, tylko kto ją opowiada”. Mimo banalnego scenariusza i prostej jak budowa cepa fabuły, reżyser potrafi wlać w opowieść serce i sprawić, że słucha się jej z zafascynowaniem (choć trzeba dodać, że trochę go wspomogła charyzma i mina Charlesa Bronsona, aktorstwo Henry’ego Fondy, urok Jasona Robardsa i uroda Claudii Cardinale).[Kuba Kowalik]1. 2001: Odyseja kosmiczna / 2001: A Space Odyssey (USA/UK – Stanley Kubrick) 1968Kubrick to jest mistrz. W czasach, kiedy science fiction kojarzyło się z naiwnymi opowieściami klasy B o kosmitach odgrywanych dzięki gumowym kostiumom, nakręcił głębokie, uduchowione dzieło, próbujące siłować się z największymi pytaniami, jakie od zawsze zadawała sobie ludzkość. I przy okazji zrobił to w takim stylu! Aż trudno uwierzyć, że film powstał w latach 60. Nowatorskie efekty specjalne, dopracowane w szczegółach scenografie, olśniewająca wizja kosmosu, perfekcyjne kadry pełne Kubrickowskiego uwielbienia dla symetrii i sterylności. I ta zabawa kolorem – np. oślepiające biele kontrapunktowane akcentami czerwieni. I montaż (kość zmieniająca się w satelitę), i choreografia (taniec stacji kosmicznej!). To arcydzieło totalne, w którym każdy element wydaje się przemyślany i doprowadzony do mistrzostwa. [Paweł Klimczak]Do dziś pozostaje najwybitniejszym filmem sci-fi w historii kina. Do dziś wzbudza zachwyt i niedowierzanie. Do dziś nie dał się jednoznacznie zinterpretować. Prawdziwe arcydzieło! [Mariusz Pałka]Film, który jest najbliższy przekroczeniu swojego medium, i wciąż aktualny głos w sprawie konsekwencji rozwoju ludzkości. A do tego rozpacz komputera odegrana z taką empatią![Adam Marcisz]Po 50 latach to wciąż niepokonany zawodnik na polu sci-fi. Reżyser, który kiedyś odbierze Kubrickowi pas, będzie miał spokój na kolejne pół wieku. [Mariusz Wróblewski]Perfekcyjnie wyreżyserowany, niesamowicie stymulujący umysł i hipnotyzujący. To nie film, to doświadczenie stawiające pytania ostateczne i nie popadające jednocześnie w banał. Obraz, który wyprzedził o kilka dekad swoją epokę, a potwierdza to olanie go na Oscarach.[Kamil Małek]Dzieło, które mimo iż podlega wielości interpretacji, zachwyca stroną audiowizualną i daje ciągle do myślenia. “2001: Odyseja kosmiczna” zapewnia seans-doświadczenie, z którego każdy wyniesie co innego.[Bartosz Panek]MIEJSCA 100 – 76 | 75 – 51 | 50 – 31 | 30- 21 | 20 – 11 | 10 – 1 | SUPLEMENT Kino francuskie może poszczycić się wielkimi osiągnięciami. To właśnie we Francji odbył się pierwszy pokaz kinematografu, a ojczyzna Woltera do wybuchu I wojny światowej była na świecie niekwestionowanym liderem w tej dziedzinie. Mimo że cały świat ścigał się o pierwszeństwo w wynalezieniu „ruchomych obrazów”, to właśnie Francuzi jako pierwsi w 1895 roku opatentowali kinematograf. Bracia Lumiere wraz ze swoim słynnym pokazem w podziemiach paryskiej Grand Cafe oficjalnie obwieścili początek kina. Francja aż do I wojny światowej była również niekwestionowanym liderem produkcji filmowej, a także prekursorem najważniejszych filmowych konwencji. To tu dokonano rozróżnienia na kino dokumentalne, zainicjowane przez braci Lumiere, oraz kino opowiadające historie fikcyjne. Prekursorem tej drugiej tendencji był słynny francuski iluzjonista Georges Melies, który również zapoczątkował wiele filmowych gatunków. Najważniejszymi francuskimi wytwórniami były Pathe (skupiająca się na filmach rozrywkowych, jak np. komedie Maxa Lindera) oraz wytwórnia Gaumonta. W tej drugiej produkowano kino sensacyjne, ale też inne obrazy. Gaumont był również pierwszym na świecie przedsiębiorstwem filmowym zatrudniającym kobietę-reżyserkę, Alice Guy. We Francji krótko rozwijał się nieudany eksperyment filmu artystycznego, tzw. Film D’art. Po I wojnie światowej prym w zakresie produkcji filmów zaczęły jednak wieść Stany Zjednoczone. Wśród dominujących kierunków epoki międzywojennej można wymienić impresjonizm filmowy, potem zaś również inne prądy awangardowe, jak np. dadaizm czy surrealizm. Przełom dźwiękowy nastąpił we Francji w 1929 roku, a wśród pierwszych wybitnych udźwiękowionych filmów można wymienić komedie Rene Claira. Najważniejszym nurtem lat 30. XX wieku okazał się realizm poetycki, reprezentowany przez Marcela Carne czy Jeana Renoira. Filmy francuskie – od wojny do współczesności W czasie II wojny światowej kino francuskie rozwijało się nadal, co ciekawe, bez wpływów propagandy kolaboracyjnego państwa Vichy. Wydało nawet wówczas kilka arcydzieł, jak np. Wieczorni goście (1942) Marcela Carne i Jacquesa Preverta. Francuskie filmy powojenne realizowały z kolei założenia realizmu, jak np. dzieła Rene Clementa. Lata 50. to natomiast triumf egzystencjalizmu w stylu Jean Delannoya, Yesa Allegreta, Henri-Georgesa Clouzota. Jednocześnie rozwijało się kino popularne, którego największą gwiazdą był Gerard Philipe. Na przełomie lat 50. i 60. do głosu doszła francuska Nowa Fala, inicjująca zmiany w kinematografii na całym świecie. Do prekursorów tego nurtu należeli Francois Truffaut i Jean-Luc Godard, mieściła się w nim również twórczość Erica Rohmera, Louisa Malle’a czy Jeana Eustache. Największymi gwiazdami Nowej Fali były zaś Brigitte Bardot, Jean Moreau, Jean-Paul Belmondo i Alain Delon. Jednocześnie rozwijało się oczywiście gatunkowe kino popularne, zwłaszcza komedie z Louisem De Funesem. W latach 80. w kinie francuskim pojawił się nurt neobaroku, reprezentowany np. przez Luca Bessona. Kolejna dekada charakteryzowała się natomiast skupieniem na problematyce społecznej. Do dziś francuski film osiąga wielkie sukcesy, zarówno w popularnych gatunkach, jak komedia, farsa historyczna czy sensacja, jak i w kinie artystycznym. Świadczą o tym choćby obrazy J-P. Jeuneta, Alaina Chabata, Francoisa Ozona czy Oliviera Nakache i Erica Toledo. Najlepsze filmy francuskie 1. Kobieta znikąd (Le Femme de nulle part) – Louis Delluc Kobieta znikąd z 1922 roku to jeden z przykładów francuskiego impresjonizmu, filmowego nurtu, którego głównym przedstawicielem był Louis Delluc. Dzieło opowiada o tajemniczym spotkaniu młodej mężatki z wiekową nieznajomą. Kobieta zjawia się w domu dziewczyny, twierdząc, że przed laty porzuciła to miejsce i swoją rodzinę dla szalonej miłości. Z podobnymi zamiarami nosi się również obecna właścicielka domu. 2. Napoleon – Abel Gance Napoleon (1927) to z kolei sztandarowe dzieło Abla Gance’a, reżysera, który rozpoczynał swoją twórczość jako filmowiec-impresjonista. Film stanowi monumentalną historię francuskiego cesarza, Bonaparte. Sześciogodzinne dzieło opowiada o młodości Napoleona oraz o jego drodze na szczyt. Akcja rozgrywa się do 1797 roku, kiedy to przyszły cesarz Francji prowadził kampanię militarną we Włoszech. 3. Pies andaluzyjski (Un chien andalou) – Luis Bunuel Pies andaluzyjski(1929) w reżyserii Luisa Bunuela to sztandarowe dzieło filmowego surrealizmu. Obraz współtworzył Salvador Dali. Film przedstawia bezimienną parę bohaterów: kobietę (Simone Mareuil) i mężczyznę (Pierre Batchef). Dzieło stanowi ciąg onirycznych scen niepowiązanych fabularnie ani logicznie. Do historii kina przeszła drastyczna scena przecięcia ludzkiego oka. 4. Pod dachami Paryża (Sous les toits de Paris) – Rene Clair Pod dachami Paryża z 1930 roku to świetna komedia Rene Claira. Był to jeden z pierwszych francuskich filmów dźwiękowych, który zachwycił publiczność doskonałym wkomponowaniem partii muzycznych w fabułę. Bohaterowie dzieła Claira to zwyczajni ludzie: uliczny śpiewak (Gaston Modot) i młoda Rumunka (Pola Illery), którzy przeżywają miłosne perypetie w scenerii ubogiej dzielnicy Paryża. 5. Towarzysze broni (Le Grande Illusion) – Jean Renoir Towarzysze broni z 1937 roku to francuskie arcydzieło Jeana Renoira. Akcja filmu rozgrywa się podczas I wojny światowej. Dwóch francuskich pilotów samolotów dostaje się do pruskiej niewoli. Paradoksalnie okazuje się, że społeczne bariery bywają silniejsze niż różnice pomiędzy narodami. Towarzysze broni to dzieło głęboko pacyfistyczne, główne role zagrali Jean Gabin, Pierre Fresnay i Erich vin Stroheim. 6. Brzask (Le Jour se leve) – Marcel Carné Brzask (1939) to wielki film Marcela Carné. Głównym bohaterem dzieła jest mężczyzna (Jean Gabin), który z miłości do kobiety dokonał morderstwa. Akcja filmu rozgrywa się w ciągu jednej nocy, kiedy bohater ukrywając się przed policją, rozpamiętuje swój los. Dzieło Marcela Carné stanowi jedną z czołowych pozycji realizmu poetyckiego. 7. Komedianci (Les enfants du para dis) – Marcel Carné Komedianci to kolejny wybitny film Marcela Carné z 1945 roku. Akcja dzieła rozgrywa się w dziewiętnastowiecznej Francji i koncentruje się wokół miłosnych perypetii zdolnego mima Baptiste (Jean-Louis Barrault) i pięknej kurtyzany Garance (Arletty). W filmie zagrali między innymi Pierre Brasseur, Pierre Renoir i Maria Casares. 8. Cena strachu (Le salaire de la peur) – Henri-Georges Clouzot Cena strachu (1953) Henri-Georgesa Clouzota to osadzony w nurcie francuskiego egzystencjalizmu słynny thriller. Akcja filmu rozrywa się w Ameryce Południowej. Czterech Europejczyków decyduje się uczestniczyć w niebezpiecznej wyprawie, mającej na celu dowiezienie nitrogliceryny dla amerykańskiego koncernu naftowego. W filmie zagrali między innymi Yves Montand, Charles Vanel i Peter van Eyck. 9. Ucieczka skazańca (Un Condamné à mort s’est échappé ou Le vent souffle où il veut) – Robert Bresson Ucieczka skazańca z 1956 roku to jeden z najwybitniejszych filmów Roberta Bressona. Fabuła dzieła została oparta na faktach – opowiada o członku francuskiego ruchu oporu (w tej roli Francois Leterrier), który w czasie II wojny światowej zbiegł z niemieckiego więzienia tuż przed egzekucją. Reżyser otrzymał za Ucieczkę skazańca nagrodę na Festiwalu w Cannes. 10. Hiroszima, moja miłość (Hiroshima, mon amour) – Alain Resnais Hiroszima, moja miłość (1959) to wielki przebój kinowy w reżyserii Alaina Resnaisa. Główną rolę zagrała w filmie Emmanuelle Riva, a u jej boku wystąpił Eiji Okada. Romans francuskiej aktorki i japońskiego architekta rozgrywający się w powojennej Japonii staje się okazją do refleksji nad tragicznymi wydarzeniami II wojny światowej. Dzieło zyskało specjalne wyróżnienie na Festiwalu w Cannes. 11. Do utraty tchu (À bout de soufflé) – Jean-Luc Godard Do utraty tchu (1960) w reżyserii Jeana-Luca Godarda to jeden z najważniejszych filmów francuskiej Nowej Fali. Głównym bohaterem dzieła jest gangster (w tej roli Jean-Paul Belmondo), który kradnie dużą sumę pieniędzy i zabija policjanta. Podczas ucieczki nawiązuje zaś romans z piękną studentką Patricią (Jean Seberg). 12. 400 batów (Les quatre cents coups) – François Truffaut 400 batów to jeden z najważniejszych filmów francuskiej Nowej Fali. Opowieść o trudach dojrzewania i buncie wobec zakłamanego świata dorosłych stała się pojemną metaforą negacji mieszczańskich tradycji. François Truffaut oddał tu ducha młodzieżowych ruchów kontestacyjnych lat 60. XX wieku. W główną rolę nastoletniego Antoine’a wcielił się Jean-Pierre Léaud. 13. Żandarm w Nowym Jorku (Le Gendarme à New York) – Jean Girault Żandarm w Nowym Jorku (1965) stanowi jedną z cyklu świetnych komedii z niezastąpionym Louisem de Funesem w roli głównej. To klasyka francuskiego kina popularnego, która przez kilka dekad biła rekordy oglądalności. Przygody sympatycznego żandarma z Saint-Tropez do dziś bawią widzów do łez. 14. Kolekcjonerka (La collectionneuse) – Eric Rohmer Kolekcjonerka (1967) należy do najlepszych filmów w dorobku Erica Rohmera, autora znanych komedii salonowych. Film stanowi jedno z ogniw cyklu Opowieści moralnych. Tytułowa kolekcjonerka to młoda dziewczyna, Haydee (Haydee Politoff), która zabawia się uczuciami kolejnych zainteresowanych nią mężczyzn. W filmie wystąpili między innymi Patrick Bauchau i Dennis Berry. 15. Mama i dziwka (La maman et la putain) – Jean Eustache Mama i dziwka (1973) w reżyserii Jeana Eustache to jeden z najważniejszych francuskich filmów. Luźno skonstruowana fabuła oscyluje wokół relacji miłosnego trójkąta: intelektualisty Alexandra (Jean-Pierre Leaud), Marie (Bernadette Lafont) i Weroniki (Francoise Lebrun). Mama i dziwka to jednocześnie portret pokolenia i film o cechach autobiograficznych. 16. Imię róży (Der Name der Rose) – Jean Jacques Annaud Imię róży (1986) to widowiskowy film Jeana Jacquesa Annauda na podstawie znanej powieści Umberta Eco. Akcja dzieła rozgrywa się w średniowiecznym klasztorze, gdzie dochodzi do serii tajemniczych zabójstw. W główne role wcielili się Sean Connery, F. Murray Abraham i Christian Slater. 17. Wielki błękit (Le grand bleu) – Luc Besson Wielki błękit (1988) Luca Bessona jest piękną opowieścią o rywalizacji dwóch nurków: Jacquesa i Enzo, którzy ścigają się w osiągnięciu jak największej głębokości bez zabezpieczenia tlenowego. Film w dwóch wersjach: amerykańskiej i europejskiej posiada dwa różne zakończenia. Dzieło Bessona zachwyca wspaniałymi zdjęciami podwodnych światów. W filmie wystąpili między innymi Jean Reno, Paul Shenar i Rosanna Arquette. 18. Nienawiść (La haine) – Mathieu Kassovitz Nienawiść to głośny film Mathieu Kassovitza z 1995 roku. Reżyser opowiada o młodych, zbuntowanych mieszkańcach ubogich dzielnic Paryża. Film rysuje złożony portret środowiska imigrantów. W rolach głównych wystąpili Vincent Cassel, Hubert Kounde i Said Taghmaoui. 19. Amelia (Le fabuleux destin d’Amélie Poulain) – Jean-Pierre Jeunet Amelia (2001) to bardzo popularna francuska komedia, której bohaterką jest młoda Paryżanka. Gdy pewnego dnia znajduje ona u siebie w domu skrzynkę z dziecięcymi skarbami poprzedniego lokatora, postanawia odnaleźć jej właściciela i oddać mu jego własność. Przy okazji dziewczyna zaczyna zmieniać życie wielu ludzi. W rolę tytułowej Amelii wcieliła się Audrey Tautou. 20. 5X2 pięć razy we dwoje – Francois Ozon 5X2 to jedno ze słynnych dzieł Francoisa Ozona, reżysera Basenu i Ośmiu kobiet. Film przedstawia historię młodego małżeństwa w porządku achronologicznym. Opowieść rozpoczyna się bowiem rozwodem, a kończy romantycznym spotkaniem partnerów. W rolach głównych wystąpili Valeria Bruni Tedeschi i Stephane Freiss. Udostępnij “Top 20 – filmy francuskie” swoim znajomym. Literatura: Encyklopedia kina, pod red. T. Lubelskiego, Kraków 2010. Przeszukaj katalog Zestawienie najlepszych i najpopularniejszych filmów w których występuje lata 70.. Zobacz zwiastuny, oceny, oraz dowiedz się kto reżyserował i jacy aktorzy występowali w tych filmach. Film 2021 1g. 43m. od 15 lat Horror Fabuła The Black Phone opowiada historię Finneya Shawa, nieśmiałego, ale niezwykle sprytnego 13-letniego chłopca, który zostaje porwany przez sadystycznego mordercę i zamknięty w dźwiękoszczelnej piwnicy noszącej ślady krwi po zamordowanych w tym miejscu poprzednich ofiarach seryjnego zabójcy. W pomieszczeniu znajduje się też stary telefon, który choć jest niepodłączony to co noc dzwoni. Po podniesieniu słuchawki Finney słyszy głosy zmarłych. Ci są zdeterminowani, aby pomóc chłopcu. Nie chcą by podzielił on ich los. Film 2022/II 1g. 45m. od 15 lat Horror W 1979 roku grupa młodych filmowców wyrusza na wieś w Teksasie, aby nakręcić film dla dorosłych. Kiedy gospodarze przyłapują ich na gorącym uczynku muszą walczyć o życie. Film 2021 1g. 40m. od 15 lat Komedia, Kryminał Brawurowe wyczyny Najmrodzkiego śledziła w latach 70. i 80. cała Polska. Najmro wraz ze swoją ferajną obrabia Pewexy, żeby żyć kolorowo w czasach, w których wszystko było szare i zakazane. Wolność i dobrą zabawę kocha ponad wszystko. Niespodziewanie na jego drodze stanie kobieta, która skradnie jego serce. Dla niej postanowi się zmienić. Tylko czy będzie potrafił? Film 1991 2g. 20m. od 15 lat Dramat, Muzyczny Film oparty na faktach. Rok 1965. Jim Morrison (Val Kilmer) zakłada grupę rockową The Doors, która bardzo szybko zdobywa popularność. Charyzmatyczny wokalista nadużywa jednak alkoholu i narkotyków. W jego zachowaniu oraz twórczości widoczna jest fascynacja śmiercią i dążenie do autodestrukcji. Film 2021 2g. 20m. od 15 lat Biograficzny, Dramat Historia człowieka, który dziś wciąż budzi skrajne opinie porusza dogłębnie. Polityka bywa brudna, ale gdy dotyka ona całej rodziny, cena okazuje się zbyt duża do zapłacenia. Opowieści o rozkwitaniu Serial TV 2012- 45m. Dramat Są lata 70. w Australii. Debbie i Sue są nierozłącznymi przyjaciółkami od zawsze. W szkole nie są popularne i Debbie jest zdeterminowana, by to zmienić. Najlepszym sposobem wydaje się zdobycie chłopaka z kręgu surferów. Tylko czy jest to naprawdę takie wspaniałe, jak się wydaje z daleka? Debbie i Sue powoli dowiadują się, jak naprawdę wygląda życie popularnych dziewczyn surferów. TV 1998 2g. od 18 lat Biograficzny, Dramat Nowy Jork, późne lata 70. Jedna dziewczyna żyje na całego. Seks, pieniądze, szyk, sława... to wszystko jest w jej zasięgu. Pewnie porusza się po parkiecie, dumnie kroczy po wybiegu, patrzy na Ciebie z okładek magazynów. Jest boginią. Jest gwiazdą. Nazywa się Gia. Zbyt piękna by umrzeć. Zbyt dzika by żyć. Film oparty na tragicznym życiu pierwszej amerykańskiej supermodelki. Film 2017 1g. 58m. od 12 lat Akcja, Fantasy Grupa naukowców trafia na wyspę, którą zamieszkują mityczne stwory. Od tej pory muszą stawić czoła złu. Film 2015 1g. 42m. od 16 lat Dramat, Romans Lata 70., San Francisco. Inicjacja seksualna nastoletniej dziewczyny rozpoczyna się od seksu z chłopakiem własnej matki. Film 1974 1g. 23m. od 18 lat Horror Historia psychopatycznej rodziny mieszkającej na odludziu w stanie Teksas. ← 1 2 3 4 5 … 38 → Słowa kluczowe choroba psychiczna (30) dziecko (29) fotografia (45) homoseksualizm (43) kobieca nagość (52) krew (48) kłamstwo (29) lata 50. (29) lata 60. (64) lata 80. (58) miłość (52) morderstwo (82) muzyka (42) męska nagość (31) na podstawie powieści (30) nagość (32) narkotyk (45) nastolatek (40) nowy jork (43) oparty na faktach (37) palenie papierosa (34) pistolet (31) pocałunek (31) policja (75) polityka (40) postrzelenie (29) prl (29) przemoc (56) przyjaźń (90) płacz (30) relacja matka-córka (29) relacja matka-syn (44) relacja mąż-żona (67) relacja mężczyzna-kobieta (28) relacja ojciec-córka (32) relacja ojciec-syn (66) relacja rodzinna (31) samotność (32) seks (67) szpital (37) taniec (31) usa (35) walka (28) więzienie (36) zdrada (51) zemsta (31) zwłoki (31) śledztwo (32) śmierć (63) Przeszukaj katalog Sortuj {"type":"film","id":663958,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Niezniszczalni+3-2014-663958/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Niezniszczalni 3 2012-10-05 20:08:05 Zasady:1. Każdy podaje tym razem 5 filmów sensacyjnych lat 70, które według niego są najlepsze, Oczywiście można podawać różnorodne filmy akcji w połączeniu np. z Sc-Fi, fantasty czy sztukami Głosowanie potrwa do środy, do godziny Każdy film to jeden głos czyli od jednej osoby 5 filmów = 5 Najlepiej obok tytułu podawać rok produkcji. użytkownik usunięty 1. Obcy - 19792. Moonraker - 19793. Szczęki - 19754. Rocky 2 - 19795. Gwiezdne Wojny IV - 1977 oprócz "Moonraker" reszta to NIE SĄ FILMY AKCJI ani SENSACYJNE ! użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 prof_mateusz27 Przepraszam, ze wzialem udzial juz nie bede..... co się tak irytujesz ? bo zwróciłem ci uwagę 1. Wejście smoka (1973)2. Pijany mistrz (1978)3. Droga smoka (1972)4. Życzenie śmierci (1974) 5. Wściekłe pięści (1972) użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 prof_mateusz27 Życzenie śmierci dobry film jest, cała seria trzyma poziom. A Bronson to facet którego nie chciałbym spotkać na swojej drodze. no to prawda A czemu 5 anie 10 ? Ale ok 1Brudny Harry (1971)2 Siła Magnum (1973) 3 Szpieg który mnie kochał (1977) 4 Życzenie śmierci (1974) 5 Telefon (1977) bradock Telefon ? aż tak dobry film Bradock ? prof_mateusz27 Widziałeś ten film ? bradock nie dlatego się pytam prof_mateusz27 No dobry ,ciekawy ,trzymający w napieciu .Ogólnie to film szpiegowsko -sensacyjny ,a ja takie lubie .Czesto ten film nadaje TVN7 . A tu masz zwiastun . bradock bradock na pewno zobaczę użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 bradock Też jestem zainteresowany tym filmem, masz na niego jakieś namiary? użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Wejdź na efilmy net. Tam jest ten film z lektorem użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 oki, dzięki masz u mnie browce użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 Spoko, zwykle doradztwo Ja go kilka razy widziałem tylko na TVN7 ,ale w sieci on napewno jest .Fajnie ze ci się spodobał . użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 6 bradock Jeszcze go nie oglądałem, więc nie mógł mi się jeszcze spodobać, ale po weekendzie go obczaje, thierry tam wyżej napisał mi że jest dostępny, obejrzę ze względu na Bronsona, poza tym wyreżyserował go sam Don Siegel (Brudny Harry, Blef Coogana i inne z Eastwoodem) a muzykę skomponował Lalo Schifrin, więc sądzę za fakty te będą tylko na korzyść tego filmu gdy już go obejrzę i ocenię. użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 6 bradock W latach 70 aż tak dużo nie było takich filmów dlatego uznałem że łatwiej będzie napisać 5 filmów. :) Były ale nie są aż tak znane :1 Brudny Harry 2 Siła Magnum 3 Strażnik Prawa 4 Wyżwanie 5 Życzenie śmierci 6 Telefon 7 Żyj i pozwól umrzeć 8 Człowiek ze złotym pistoletem 9 Szpieg który mnie kochał 10 Moonraker 11 Uczieczka Ganstera 12 Shaft 13 Diamenty są wieczne 14 Wejście Smoka 15 Droga Smoka 16 Dopaść Cartera 17 Porządni faceci ubierają się na czarno 18 Superman .Trochę było ...ale ok 5 może być . użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 6 bradock Wiem że dosyć ich było ale przypuszczałem że wiele osób może mieć problem z wymienieniem 10 dlatego łatwiej będzie 5. Tak przy okazji to fajny avatar masz. :) Ok masz racje 5 to najlepszy wybór .Dzięki ,że ci się podoba mój Avatar ,to z filmu The Hitman z 1991 z Norrisem .Fajny filmik ,jeśli nie widziałeś to polecam .Ty też masz fajny Avatar ,z ArcyTwardzielem ,Mistrzem Eastwoodem ! użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 6 bradock Widziałem ten film ale sporo czasu temu. Muszę sobie kilka jego dawnych hitów odświeżyć. :) bradock teraz prawie codziennie lecą Bondy w TV :) prof_mateusz27 Właśnie obejrzałem przed chwilą Casino Royale . bradock a ja wczoraj "śmierć nadejdzie jutro" prof_mateusz27 Ja akurat wczoraj tego nie ogladałem bo rano szedłem do pracy a to już leciało po 22 .00 .Wiec sobie odpuściłem ..Obejrzę kiedy indziej . bradock ja muszę se przypomnieć "człowiek ze złotym pistoletem" prof_mateusz27 Zapewne niedługo polecą w TVP1 .Casino Royale było fajne ,super ale na minus to ze mało Bondowskie .Chociaż z drugiej strony może przeztą zmianę ,odświeżenie gatunku . było ciekawe .Craig nie ma sobie tego uroku ani błysku co miał Moore czy Brosnan ale za to jego Bond w porównaniu do innych Bondów to Rzeżnik w hu*j Nie chciał bym kogość takiego spotkać w ciemnej uliczę nocą . A wybierasz się na Skyfall do kina ? bradock tak, film zapowiada się na bardziej "Bondowski" od "Quantum of Solace" i "Casino Royale" i mam nadzieję, że taki będzie... prof_mateusz27 Ja też ... bradock a ty obejrzałeś wszystkie bondy ? prof_mateusz27 No jasne .Bondy oglądam już od 1995 roku ! .Widziałem wszystkie ,i to po kilkanaście razy .Bond to mój ulubiony bohater kina akcji obok Rambo ,Johna McClana itp A widziałeś to ? film+o+Bondzie!+Zaskoczenie-89449 bradock użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 6 bradock Zaskoczenie wielkie zwłaszcza że tyle ludu krytykuje ten film i Craiga. bradock jak gdzieś oglądałem 80-85% bondów. nie pomyślał bym że "Casino Royale" będzie pierwsze ale po przeczytaniu wie się dla czego, choć wolał bym gdy by został robiony przy starym stylu... prof_mateusz27 Casino Royale od strony technicznej było robione starą szkoła kina akcji tak jak Niezniszczalni 2 ale fakt zostało obdarte z tych wszystkich Bondowskich klimatów .Jednak w Skyfall ma być powrót do tych korzeni ,film ma przywrócić ten ciezki klimat lat 60 oraz być podobny do Goldfigera .Tak mówią przynajmiej producenci filmu .Chociaż ja kiedyś chyba w lipcu znalazłem wywiad z Craigem i on mówił ze Skyfall bedzie tylko w kilku miejscach nawiązywać do starych Bondów ,reszta bedzie nowa .Craig mówił że nie chce nasladować Connerego czy Brosnana ,chce tworzyć własną interepetacje agenta 007 .Wiec zobaczymy jak wyjdzie .Z tego co dziś wynika to raczej bliżej producentów filmu niż to co Craig mówi :Powrót Q ,gadzety ,My names Bond ,James Bond ,scena w której Bond wychodzi z niebezpiecznej sytuacji i porawia sobie mankiet koszuli ,klasyczny aston martin ,akcja bedzie działa sie w Londynie ,Typowy Bondowski Plakat itp Ale zobaczymy jak to wyjdzie wszystko w praniu . bradock zobaczymy,a mam do ciebie pytanie bo nie oglądałem "Operacja Piorun" jeden z lepszych czy nie ? prof_mateusz27 No Operacja Piorun jest fajna ,jeden z lepszych moich zdaniem .Jest wiencej akcji niż W Pozdrowieniach z Moskwy czy Goldfinger ,chociaż dużo też dzieje się pod wodą ,ten film miał duży budzet jak na Bonda lat 60 ,chyba najwiekszy .Powinien ci się podobać .A tutaj zwiastun tego filmu bradock ok. to jeden chyba z 4 które nie widziałem prof_mateusz27 Obejrzałeś już Inwazje na lub Kod Milczenia ? bradock jeszcze nie bradock w sobotę "Quantum of Solace" na tvp1, bo po kolei lecą czyli przegapiłem prawie wszystkie bondy :( prof_mateusz27 Ale tylko od Goldeneye . bradock aha nie wiedziałem użytkownik usunięty ocenił(a) ten film na: 5 1. Brudny Harry (1971)2. Życzenie Śmierci (1974)3. Shaft (1971)4. Wejście smoka (1973)5. Siła Magnum (1973) gangstera (1972) Harry (1971) magnum (1973) (1968) smoka (1973) 1. Pijany Mistrz2. Wejście Smoka3. Rocky4. Ojciec Rocky 2Może nie do końca są one sensacyjne, czy też akcji, ale jak Ci się nie spodoba, to weź pod uwagę pierwsze 2!Przyanje - sam nie miałem pomysłu!

filmy akcji lata 70